Wie heeft de zwaarste fiets? (column 3)

Het is zaterdagmorgen 2 april. Met vijf teamgenoten zitten we in fietscafé De Nachtegaal in Meerssen. Theo, Marco, Randy, René en Rogé, allemaal klaar voor een fietstocht van ruim 70 kilometer door het Limburgse Heuvelland. Vier wielrenfietsen en een gele transportfiets.

Omdat ik niet op een wielrenfiets zit, moet de groep nogal eens op me wachten. Randy heeft energie voor tien en lost het steevast op door veel bergen een tweede keer te beklimmen. Anderen genieten van een extra rustmoment tussendoor en soms schroeft iemand het tempo wat terug zodat ik de lange beklimmingen niet alleen hoef te doen. Een supermooie combinatie van sportiviteit en saamhorigheid!

Onderweg naar Meerssen vertelde Marco over de ziekte van zijn vrouw. De dag dat zijn gezin de diagnose hoorde, kreeg hij als echtgenoot ook een folder mee. De tweede zin in de folder was: “houd er rekening mee dat u door de ziekte van uw partner alleen kunt achterblijven”. Ik krijg er kippenvel van als ik het hoor, Marco ook (nog steeds). Gelukkig is Marco’s vrouw inmiddels genezen verklaard.

Na een kwartiertje fietsen besef ik dat ik vaker vertel over de klimtocht die ik ga maken met de gele transportfiets, waarbij ik steevast het gewicht van de fiets - 23 kg - benoem. Technisch gezien heb ik dus de zwaarste fiets vandaag. Maar tijdens de klim denk ik aan mijn teamgenoten die allen het nodige meemaakten en nog steeds meemaken. René’s dochtertje ligt in het ziekenhuis. Theo, met 58 de nestor van het team, heeft reuma wat hij relativeert door te zeggen “afdalen is erger dan klimmen”. Randy’s vrouw heeft schildklierkanker gehad en is nog onder behandeling. En Marco’s vrouw - zoals gezegd - gelukkig hersteld na bijna zes jaar. Het roept de vraag bij me op: “wie heeft bij het beklimmen van de bergen nu echt de zwaarste fiets?”. Ik weet het niet. Wie het weet, mag het zeggen…